Mijn bevalling was niet helemaal natuurlijk want ik ben met 38 weken ingeleid. De reden van mijn inleiding was dat ik te weinig vruchtwater had en Jazzlynn te klein was. Dat niet alleen want ik had al maanden last van harde buiken en moest het ziekenhuis in en uit omdat ik ook nog eens weeën had.
8 november - De dag ervoor hadden ze besloten me de volgende dag in te gaan leiden. Om 7 uur vertrokken we naar het ziekenhuis (normaal 20 minuten rijden maar ivm wegwerkzaamheden langer en de spits natuurlijk) en om half 9 kwamen we aan in het ziekenhuis. Ik waggelde als het ware naar binnen en eenmaal boven moest ik nog even wachten op de dokter. Ik moest nog even aan de CTG en 10 minuten (09.30) later werd er een ballonnetje bij me in gebracht en vanaf die tijd liep ik met menstruatiepijn rond. Ik moest veel lopen maar dat lukte niet. In de middag rond 2 uur had ik 1 centimeter ontsluiting.
9 november - In de nacht kreeg ik een weeën storm, ze bleven in het ziekenhuis volhouden dat het harde buiken waren en ik kreeg een slaapprik. Die werkte totaal niet en de weeën werden erger. Ze hebben toen de dienstdoende verloskundige erbij gehaald en die ging op aandringen even voelen hoever ik was. Ik voelde namelijk dat het ballonnetje los zat maar er niet uit kon. De zuster bleef namelijk volhouden dat ik geen 3 centimeter kon hebben omdat het ballonnetje er dan toch echt zou zijn uitgevallen. De verloskundige bewees het tegendeel en haalde het ballonnetje eruit. De pijn werd ook gelijk wat minder. Toen moest ik wachten maar ik mocht mn vriend al bellen om te komen. Om 4 uur moest ik lopen naar de verloskamer aan het einde van de gang. Ik heb letterlijk om de 2 minuten moeten stilstaan voor de weeën en om half 5 lag ik pas op het bed in de verloskamer. Wat was die gang opeens lang! Ik zou om 7 uur de ruggenprik krijgen maar die kreeg ik gelukkig om 6 uur al. Om half 7 was mijn vriend er en ik ben serieus nog nooit zo blij geweest om hem te zien! Om kwart over tien begonnen de persweeën maar ik mocht niet persen om half 11 mocht ik mee persen al was het daarvoor al gebeurd omdat ik het echt niet tegen kon houden. Het viel eigenlijk allemaal best mee want ik had het erger verwacht na alle horrorverhalen. Het was dan ook een makkelijke bevalling al zeg ik het zelf. Het enige wat voor mij echt onmogelijk was, was het omhoogtrekken en vasthouden van me benen en me kin om mn borst houden. Oh en mijn geschreeuw inhouden, ik mocht niet schreeuwen (al voelde dat wel heel goed!)
Zaterdag 9 november 2013, 11.25 - Jazzlynn Patricia Alice is geboren met een geboorte gewicht van 2715 gram en ze was 46 centimeter.
Ik herinner het me nog als de dag van vandaag! Het is zo mooi om te mogen meemaken!
Volg me ook op facebook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten